ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Τρίτη, Νοεμβρίου 03, 2015

Περί του ασπασμού της χειρός του ιερέως

Στις μέρες πού ζούμε και όλα αμφισβητούνται και έχουν ξεθωριάσει πιά, είναι ευχάριστη έκπληξη να σου φιλάνε το χέρι στον δρόμο, έτσι από το πουθενά. Θυμάμαι όταν είμασταν παιδιά, ήταν αδιανόητο να συναντήσουμε ιερέα και να μην του φιλάμε το χέρι. Θυμάμαι συγκεκριμένους ιερείς πού δεν ζουν πιά, οι οποίοι περνούσαν από τον δρόμο και περιμέναμε την στιγμή για να τρέξουμε και να τους ασπαστούμε. 

Σήμερα, όχι μόνο δεν συνηθίζεται, αλλά γίνεται και αντικείμενο κατηγορίας και ξενισμού.Κυρίως όχι λόγω σκανδαλισμού για την κακή ποιότητα των συγχρόνων ιερέων, όπως λέγεται ή λόγω ηθικής καθαρότητας αυτών πού το κατακρίνουν. 

Είναι θέμα έλλειψης εκκλησιαστικής συνείδησης και εξαιρετικής υπερηφάνειας. "Να σκύψω να φιλήσω χέρι; Αλλοίμονο".Νομίζω πώς λόγω κάποιας κοινωνικής ποιμαντικής, πού γίνεται με καλό σκοπό, για να μην είμαστε απόμακροι, έχει επέλθει πλήρης εξοικείωση με τους ιερείς.Και επιπροσθέτως χάθηκε και η ευλάβεια. Όταν δεν σέβομαι και δεν ποθώ το μυστήριο, δεν έχω λαχτάρα για την θεία κοινωνία, ας πούμε, θα σεβαστώ όσον πρέπει τον μυσταγωγό;Όταν κοινωνάμε φιλάμε και το άγιο Ποτήριο.Σήμερα, πού δεν θέλουμε και δεν λαχταρούμε την Θεία Κοινωνία, ποιό είναι το δέος έναντι στα σκεύη; Ελπίζω το παράδειγμα μου να είναι κατανοητό.

Και συν τοις άλλοις είναι και το ηθικό φίλτρο κρίσης πού δεν ευνοεί τους ιερείς, ούτε και αυτούς τους λαϊκούς.Όταν μάλιστα εμείς οι ίδιοι αυτοπροσδιοριζόμαστε με ηθικούς όρους, ως "καλοί ή κακοί"και κάνουμε διαβαθμίσεις στην ιερωσύνη μας. 

Και καλώς στους λαϊκούς συγχωρείται κάπως, λόγω αγνοημάτων.Το πιό τραγικό; Έχω δει και επισκόπους και ιερείς να αποποιούνται οι ίδιοι τον ασπασμό και να τραβάνε το χέρι τους.Αυτό νομίζω είναι ψευτοταπείνωση και αυτοκατάργηση της ιερωσύνης μας.

Όταν ένας πιστός φιλάει το χέρι του ιερέα ή του επισκόπου, δεν προσκυνά το προσωπικό του μεγαλείο και την υψηλή του αγιότητα. Μπορεί να είναι ο αγιότερος άνθρωπος, μπορεί και να μην έχει σχέση με την αγιότητα διόλου. Την ιερωσύνη του Χριστού, πού κοινοποιείται στον ιερωμένο προσκυνά και το έχει ανάγκη να πάρει την ευλογία από κάποιον πού άπτεται το τίμιο Σώμα και Αιμα του Χριστού και βλέπει αυτοψεί την αγία αναφορά.Η ιερωσύνη μας είναι προς μεταδοτικότητα. 

Έχει ειπωθεί πώς όταν αποποιούμαστε τον ασπασμό, χάρη ταπεινώσεως, δεν είναι παρά μια μορφή υπερηφάνειας. Εκείνη την στιγμή θαρρούμε πώς εμάς τους ιδίους τιμούν οι άνθρωποι και όχι την ιερωσύνη και ενώ παριστάνουμε τους ταπεινούς, κάνουμε συγκατάβαση στην υπερηφάνεια. Αφήνω μερικές περιπτώσεις πού αποποιούνται να δέχονται ασπασμούς, λόγω...μικροβιοφοβίας. Αυτά πιά, δεν ξέρω πόσο ταιριάζουν στο ανδροπρεπές ιερατικό ύφος.

Συνελόντι ειπείν ο ιερεύς δεν ανήκει στον εαυτό του. Πρέπει να δίνεται, Να μοιράζεται. Γι αυτό η Εκκλησία τον θέτει ενώπιον της αγίας Τραπέζης. Άλλωστε δεν είναι δική μας η ιερωσύνη. Ας μην καυχόμαστε για αυτό πού δεν είχαμε και λάβαμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: